Schizofrenia
SCHIZOFRENIA
- to choroba psychiczna / psychoza, która w każdym wywołuje przerażenie i myśl, oby nigdy nie ja i nie moi bliscy.
Czy jest ona aż tak straszna?
- nie leczona - TAK.
Schizofernia jest ciężką chorobą psychiczną kojarzoną zwykle z dorosłymi osobami, chorującymi często rodzinnie.
Są odmiany tej choroby, na którą zapadają dzieci i młodzież.
U nich jest trudno rozpoznawalna, bo jej początkowe objawy otoczenie tłumaczy różnorodnymi okolicznościami, czy zdarzeniami. Dopiero, kiedy pojawiają się jej klasyczne objawy, inni dostrzegają, że niestety jest to poważny stan zdrowia psychicznego.
Dodam jeszcze, że mężczyźni / 15-25 r.ż./ zapadają na nią wcześniej niż kobiety/25-35/.
Schizofrenia u dorosłych najczęściej ma postać urojeniową. Rzadziej katatonii - zaburzenia w sferze psychomotorycznej. Może to być napodudliwość, niepokój ruchowy, z agresją włącznie lub sztywność ruchowa, przybierająca w skrajnych postaciach długotrwały bezruch.
Szczegóły dotyczące tej choroby można doczytać, bo jest wiele postaci i współobjawów, ale większość jest podobnych do siebie
Ostrożnie należy je sobie przypisywać i samemu stawiać diagnozę. W razie wątpliwości najlepiej skorzystać z konsultacji u lekarza psychiatry, do którego nie jest wymagane skierowanie.
Można spotkać się z przypisywaniem komuś choroby psychicznej na podstawie objawów zachowania, które mogą być wynikiem zupełnie innego zaburzenia rozwojowego np autyzmu, czy ADHD.
Podkreślam, że diagnozę choroby psychicznej u dzieci, młodzieży i dorosłych stawia lekarz psychiatra + badania psychologa klinicznego.
SCHIZOFRENIA DZIECIĘCA I MŁODZIEŃCZA
- omawiam je razem, gdyż różnice w rozpoznaniu, objawach i terapii są niewielkie.
Schizofrenia dziecięca jest bardzo trudna do rozpoznania, gdyż początkowe objawy łatwo zidentyfikować jako autyzm, czy bogatą wyobraźnię dziecięcą, czy jakieś inne nieistotne epizody związane z rozchwianymi emocjami dziecka i jego nadwrażliwością.
Zwykle pojawia się między 2 a 5 rokiem życia.
Objawy takie jak u dorosłych:
- autyzm,
- skupienie się na swoich lękach, pragnieniach, ale nie potrafi się nimi podzielić z otoczeniem,
- osłabia się kontakt z otoczeniem, aż do całkowitej izolacji,
- zobojętnienie, osłabienie więzi uczuciowych z najbliższymi, stają się oni jako obce osoby,
- złudzenia i omamy/ widzi czego nie ma w rzeczywistości, to zwykle one wzbudzają nawiększy niepokój i dają dla otoczenia jednoznaczny sygnał, że to jest choroba psychiczna,
- apatia, ale taka wzbudzająca niepokój, bo nie ma sposobu, by osobę z niej wyciągnąć, nawet na chwilę i ma charakter pogłębiający się,
- zaburzenia mowy mogą być różne - najczęściej mowa dziwaczna, nie powiązana z sytuacją, a może też być jej powolny zanik,
- rozszczepienie osobowości - obok omamów jest to najbardziej diagnostyczny przejaw choroby.
Rozszczepienie osobowości wzbudza największe zainteresowanie i niepokój jednocześnie.
Niestety jest to najmniej poznane zaburzenie w psychiatrii.
Rzeczywiście może wzbudzać przerażenie, kiedy ktoś bliski zaczyna zachowywać się jak obca osoba, łącznie z innym głosem. Ale może w tym wszystkim być miła niespodzianka, bo np ktoś, kto wcześniej nie miał pojęcia o malowaniu, czy graniu, nagle zaczyna pięknie grać, czy malować, itp.
Osobowości może być wiele, a nawet bardzo dużo. Najczęściej jest podwójna.
Zwykle jedne o drugich nic nie wiedzą.
Terapia jest trudna, mało efektowna, a kiedy już uda się scalić osobowość to jej skutki są kruche, bo wystarczy jedno przykre zdarzenie i wszystko wraca do poprzedniego stanu.
Po scaleniu osobowości niestety zanikają znikąd pojawiające się umiejętności.
Jeżli masz ciekawe z tym doświadczenia - podziel się nimi z nami.
TERAPIA
- psychiatryczna, bo skuteczne jest tylko leczenie farmakologiczne.
< Wszystkie inne mają charakter wspomagający.
< W leczeniu należy pamiętać o systematycznym przyjmowaniu leków, nie można na własną rękę odstawić leków, bo np jest zdecydowanie lepiej.
< Ważny jest też stosunek najbliżego otoczenia do chorego: spokój, zrozumienie, chronić go w miarę możliwości przed sytuacjami trudnymi, długotrwałym stresem, itp.
< Kiedy zachoruje dziecko, czy nastolatek, nie należy wpadać w panikę, tylko spokojnie otoczyć je troską i sciśle współpracować z lekarzem.
Najczęściej bywa tak, że przebyta choroba psychiczna w tym okresie nie przechodzi na wiek dorosły.
Obecnie schizofrenia jest dość skutecznie leczona i przestrzegając zaleceń lekarza, oraz żyjąc w środowisku, które ze zrozumieniem odnosi się do chorej osoby, można w miarę normalnie funkcjonować społecznie.
Wiele osób z tą chorobą jest aktywnych zawodowo.
U około 20% chorych choroba ma ciężki przebieg z nawrotami.
