ELIPSA]

 HISTERIA

- jest to rodzaj nerwicy. W potocznym rozumieniu słowo "histeria, histeryk, histerycznka",

 to określenie mało poważnej osoby, udającej coś innego, niż jest w rzeczywistości.

Między innymi dlatego, w fachowej literarurze używa się zamiennika - nerwica dysocjacyjna, pitiatyczna lub w niektórych przypadkach konwersyjna.

 

Objawy:

<  Lęk - jak w innych nerwicach jest osiowym objawem.

<  Omdlenia, bladość twarzy. Taka reakcja wywołuje panikę, bo omdlenie jest stanem, który kojarzy się z poważnymi zaburzaniami chorobowymi, związanymi z układem krążenia, czy oun. Takie zachowania często spotykane są w objawach nerwicy ogólnie, a histerii szczególnie.

<  Napady drgawkowe, imitujące padaczkę. Podobnie jak przy omdleniach trudno ocenić, co się naprawdę dzieje.

<  Niedowłady, nawet połowicze paraliże. Dla otoczenia nie tak dokuczliwe, bo nie ma gwałtownych zewnętrznych objawów.

<  Niemożność stania bez oparcia/abstazja, czy chodzenia/abazja Objaw raczej rzadko spotykany.

<  Skurcze i bóle przełyku, uniemożliwiające przełykanie, duszność, nudności, zawroty głowy, itp..Często spotykane objawy i niepokojące dla otoczenia, szczególnie te pierwsze, kiedy mogą być kojarzone z chorobą.

<  "Napady histerii" - potoczne określenie  gwałtownych, pozbawionych kontroli zachowań, potoku słów, a nawet agresji w kierunku konkretnej osoby lub osób. Do takich zachowań osoba jest sprowokowana zachowaniem innych, poczuciem niesprawiedliwości, złego potraktowania, nagłym porzuceniem, napadem, itp, czyli bardzo trudna sytuacja, której nie spodziwała się.

Z takimi zachowaniami kojarzymy histerię

<  Objawom towarzyszy załamanie nastroju, często  myśli samobójcze

 

Osoba, która demonstruje niektóre z tych objawów, jest przekonana, że tak jest naprawdę, redukując w ten sposób napięcie wynikające z przeżywania trudnych sytuacji, nadmiernego napięcia emocjonalnego, czy deprywacji ważnych potrzeb.

 

W histerii najczęśceej chodzi o zwrócenie uwagi otoczenia na siebie i swoje problemy.

Pojawia się u predysponowanych do tego typu nerwicy osób / nadwrażliwych/, których przerasta nadmiar obowiązków i zbyt duże wymaganie ze strony innych. Dotyczy to najczęściej dzieci i młodzieży.

W grupie dorosłych częściej spotykana u kobiet niż u mężczyzn.

 

Zachowania o cechach histerycznych można zaobserwować u dzieci.

Są specyficzne i chyba najbardziej pokazują mechanizmy jej działania.

 

U bardzo małych dzieci - do około 5 roku życia, raczej nie diagnozujemy  nerwicy o pełnych objawach, a zaburzenia emocjonalne. Na tym portalu zaburzenia emocjonalne są wielokrotnie wymieniane i opisane, ale zostaną - dla zróżnicowania z nerwicą jeszcze raz przypomniane. Chodzi o te występujące u małych dzieci.

<  Płaczliwość - reaguje płaczem, przechodzącym niekiedy we wrzask, czy "zanoszenie się". Najczęściej takie reakcje pojawiają się jako reakcja na zakazy, kiedy nie spełnia się jego zachcianek,  żeby coś wymusić płaczem na dorosłych. Jest wtedy trudne do utulenia, nie przeszkadza mu, że jest w miejscu publicznym, czy przy obcych osobach, a zwrócenie mu uwagi, jeszcze bardziej wzmaga płacz.

Nie zawsze jest tak, że płaczliwość, to głośne wyrażanie emocji. Jest grupa dzieci, które sfrustrowane chowają się w kąciku i cichutko popłakują. Trudno od nich wydobyć, o co im chodzi i najczęściej trzeba zgadywać.

Trudno ocenić, z którym typem dziecka łatwiej się porozumieć.

< Napady lęku w dzień - nie należy go mylić ze strachem przed czymś, co można określić. Małe dzieci najczęściej boją się burzy, obcych ludzi, głośnych, ale obcych mu dźwięków, itp. Lęku nie potrafi określić, ale można zaobserwować  fizjologiczne objawy - bladość, przyspieszone tętno, lęk w oczach, popuszczanie moczu, czy kału,itp.. Tak jak napady płęczu są dość często u dzieci obserwowane, to napady lęku opoisanego wyżej -  już nie.

Przede wszystkim takich dzieci nie należy straszyć - dosłownie niczym, ani dostarczać dziecku nieprzewidzianych dla niego przykrych niespodzianek, nie cztamy bajeczek pełnych trudnych i niezrozumiałych dla dziecka sytuacji, ograniczmy bajki na wizji, albo oglądamy razem z nim.

 <  Inne - napady złości połączonej z agresją, tupanie nogami, plucie, gryzienie,  drapanie, itp. Takie zachowania u małych dzieci są kierowane na najbliższe osoby, a więc najczęściej na rodziców lub samego siebie/ uderzanie głową o podłogę lub ścianę, drapanie się, wyrywanie sobie włosów, itp. - autoagresja

< zespół seperacji z matką - wcześniej w zaburzeniach wspominany. Dotyczy małych dzieci, które nie potrafią zrozumieć i przystosować się do  nowej - bardzo trudnej sytuacji, kiedy z pola widzenia zniak mama i dziecko zostaje samo w obcym otoczeniu. Doptyczy sytuacji, kiedy jest leczenie szpitalne, nagły wypadek, tygodniowe pobyty w  żłobku, dom dziecka, czy rodzina zastępcza.

Najpierw dziecko z niepokojem i płaczem szuka matki, następnie w fazie rozpaczy jest pobudzone, odmawia kontaktu, izoluje się, u niektórych dzieci postępuje apatia i ostatni etap - zobojętnienie - kiwanie się, ssanie palca, masturbacja, wyłączanie psychiczne, zajmowanie się wyłącznie sobą, brak reakcji na otoczenie. Kiedy dochodzi do ostaniej fazy, to zachowanie jest najbardziej zbliżone do autystycznego.

Tu z przykrością należy stwierdzić, że objawy ostatniej fazy zespołu seperacyjnego mogą być nieodwracalne.

Dlatego matkę powinna zastąpić inna osoba, znana dziecku wcześniej.

  

Zaburzenia emocjonalne i nerwice zwykle występują w skonfliktowanych rodzinach, o nieprzejrzystych dla dziecka metodach wychowawczych i sprzecznych komuniakatach -  tych werbalnych i niewerbalnych.

 

Można też mówić o pewnych typach dzieci i osób predysponowanych do tego typu zaburzeń.

Najczęstszą przyczyną jest nadwrażliwość psychoemocjonalna i układu wegetatywnego.

Jak wcześniej wspominano, do  niektórych typów nerwic jest rodzinna skłonność.